penna

al Zög Cò ill Cärt

di Valente Faustini

Stà par dä la mezzanott.
Vè chè! In quattar e quattr’ott
at fo un zög, la mè fiuleina,
c’at vadrè che po al gh’indveina.
Vöt savè cus gh’è in dl’ann növ?
Stamm atteinta, e fatt appröv.

Tre mis’ciäd. Dess leva al mazz.
Dess tre cärt at gh’è da tög:
l’è la terza cla fa zög..
Fant da spä? L’è un bell ragazz!
t’al cattrè là in si slato porta,
vistì bein, figüra feina,
un brisein la fassia asmorta;
c’una longa ucciä al ta diz
c’al at parrà un bell paradis
iess con lü, luntan dadchè.
Me, in daspärt, am trëmla i snocc’.
Te am t’vëd gnan c’ho ill lüz a i’occ’!

Tre mis’ciäd; e leva al mass.
Quattar cärt at gh’è da tög;
dess la quärta la fa zög..
Ass ad cupp? Furtöina abbrass!
A bon’ura una matteina
t’seint piccä a la to porta;
te at ver l’üss c’una maneina,
con la fassia un bris asmorta..
l’è al pustein c’un telegramma;
te t’al ver, po in gran legria:
Papä leggia! Leggia mamma!..
al milion dla luttaria!!
Me in daspärt, me guärd e god.
Te an t’sé gnan c’son seinza sod!!

Tre mis’ciäd e leva al mass.
Seincu cärt dess t’è da tög:
l’è la queinta cla fa zög..
Al sett bell? Nutizzi in fass!
Passand via da Carpanè
al to spus l’è stä al marcä,
e l’ha toot con poc dinè
dü bei cos.. ch’i fann; uää!
Te at ia poos in d’un ninein
cmè du rösal in sla nev;
t’ag fè cära, e lur, puvrein,
is la dorman d’un sogn grev.
Me vag via.. ma am vot indrè
E digh, pian: “S’i fissn i mè!”.

Mis’cia ancura, e mis’cia abbrass,
levn abotta, c’at gh’è lög!
L’ültma affatt a la fa zög..
Re ad baston? Un gran scunquass!
Tütt Piaseinza a l’è sutt sura
Pr’ill gran Fest dal növseint’ott.
Chi disegna, chi lavura,
vegna a man tütt i büsslott,
al Pont növ, la Stazion növa,
po la Genuva-Piaseinza,
tütt l’Indüstaria l’as möva,
al Cummerc’ l’è praputenzia..
Prufittum da sta’legria!
Sa! Un basein e così sia!


carte piacentine del Lamperti

Il Faustini, per l’occasione si traveste per uno che fa il gioco delle carte ad una deliziosa e giovane ragazza. In quattro levate le predige molte cose belle; prima di tutto essa troverà un bel ragazzo che la farà sua sposa, poi vincerà addirittura un milione alla lotteria; e, infine, avrà due bei gemelli. L’ultima strofa la dedica a Piacenza per la quale ha una predizione augurale, cioè il felice coronamento delle opere che si stavano allora preparando. Si tratta di un grazioso scherzetto che corre via rapido e sereno.